در فروردین ۱۳۹۸ در دروازه قرآن شیراز بیش از ۲۰ نفر جان خود را از دست دادند و بیش از یکصد نفر مجروح شدند تا این شهر پر رمز و راز و چهار فصلی که همه ساله با آب و هوای دلنشینش به‌ویژه در فصل بهار مسافران زیادی را می‌پذیرد، در بهار ۱۳۹۸ داغی بر دلش بماند که نتوان آن را از یاد برد.
این داغ جمعه گذشته به شکلی مشابه باز هم بر دل مردم فارس و بسیاری از مردم ایران نشست.
ماوقع تلخ استهبان
«سلطان شهباز» منطقه‌ای بین دو شهرستان داراب و استهبان است که به دلیل آب و هوا و رودخانه‌ای که در آنجا واقع شده، محل تفریح شهروندان است و به خصوص در روزهای تعطیل مردم زیادی به آنجا می‌روند.
در یکی از همین روزهای تعطیل یعنی جمعه 31 تیرماه ۱۴۰۱ این منطقه خوش آب و هوا به کمینگاه مرگ تبدیل شد و عده‌ای جان خود را از دست دادند. به این صورت که بارش باران فصلی در شهرستان‌های نی‌ریز و حوالی سلطان شهباز، استهبان و داراب منجر به وقوع سیلاب شد و مردمی که در آنجا مشغول استراحت و تفریح بودند، دچار حادثه شدند.
تا لحظه تهیه این گزارش، آمار نشان می‌دهد که در حادثه سیلاب در بستر رودخانه رودبال استهبان، ۲۱ نفر جان خود را از دست داده‌اند و عده‌ای نیز مفقود هستند. به گزارش ایرنا ناگفته نماند که اگر فریادهای یک مرد موتورسوار نبود، چه بسا آمار کشته‌ها به مراتب بیشتر از این بود. او با فریادهای مستمر خود از مردمی که در دهانه رودخانه نشسته بودند، می‌خواست تا سریع محل را ترک کنند که «سیل در راه است». با اعلام این مرد افراد زیادی سریع محل وقوع حادثه را ترک کردند و نجات پیدا کردند.
تا کی باید آدم‌ها و خودروها را سیل ببرد؟
با توجه به این حوادث سؤالاتی پیش می‌آید که نیاز به تامل دارد تا بتوان از این حوادث در این استان به صورت حداقلی جلوگیری کرد.
مدیریت بحران در چنین مواقعی در کجای کار قرار دارد؟ چرا فکر چنین حادثه‌ای نکرده بود؟ چرا با شروع بحران سازمان‌های متولی نتوانستند از کشته شدن عده‌ای بیگناه جلوگیری کنند؟چگونه می‌توان آمار مرگ و میر رخدادهای غیرمترقبه را پایین آورد؟
پیش‌بینی، اطلاع‌رسانی، فرهنگ‌سازی و آگاهی‌بخشی در عصر ارتباطات، آنی و مؤثر است؛ اگر بخواهیم و کوشش کنیم.
